Categorie: Geen categorie

Op het moment dat bekend werd gemaakt dat alle evenementen van meer dan 100 personen gecanceld werden, zat ik aan een kostuum te werken voor een optreden die maand. Ik mag het niet vergelijken met het moment dat ik hoorde dat er een vliegtuig door de Twin Towers vloog maar ik kan me wel, net als toen, precies herinneren wat ik aan het doen was.

Het Corona virus is uitgebroken. En de eerst getroffen maatregel betekent dat ik voorlopig niet meer kan werken. Ik liet het kostuum waar ik mee bezig was uit mijn handen vallen en begon verdrietig te jammeren. “Nou, hier kan ik dus ook meteen mee stoppen”, zei ik hardop tegen mezelf. De rest van de persconferentie leek een beetje aan me voorbij te gaan. 

‘Geen evenementen meer’, gonsde het door mijn hoofd. Ik wist dat ik in de uren die volgde verschillende telefoontjes kon verwachten van opdrachtgevers die optredens af zouden zeggen. Ik wist ook dat mijn inbox de komende tijd niets boeiends meer te melden zou hebben. Mijn werk waar ik zo van houd, in één klap: weg.   “Waarom mijn kostuum nooit afkwam” verder lezen

Ben ik een pen of een zwaard of een pilatus matje? Ben ik zo’n wegwerpbordje van de Action of eerder een lantarenpaal die de straten verlicht? Of toch een vrolijk behangetje op de muur?
Kortom: Als ik een voorwerp was, wat zou ik dan zijn?

In ieder geval geen laptop. Die bezit veel te veel informatie. Ik vergeet de dingen te snel. Misschien een pop? Daar wordt tenminste mee gespeeld. Slaap je bij een lief kind in bed en krijg je leuke kleertjes aan. Of wat dacht je van een bijzettafeltje? Dan word je ook wel gewaardeerd. Je houdt de glazen staande en bent er op een verjaardag altijd bij.  “Als ik een wegwerp bordje zou zijn” verder lezen

Als ik om me heen kijk zie ik overal glitters. Het begon vorige maand want ik was een kostuum aan het maken. En als ik kostuums maak in december raast mijn mantra “The more glitter, the better’, net als de foute ‘All I Want For Christmas Is You’ hit van Mariah Carey door het huis. De woonkamer was een atelier geworden en glitters verspreidde zich door alle kamers als de griep. Ik vond ze in mijn haar, in mijn bed en tussen de planten. Zelfs Mum (mijn kat) moest eraan geloven. En of dat nog niet genoeg was smeerde ik daarna ook mijn gezicht vol en paradeerde ik over de straten om de mensen te vermaken. Glitters. Ze zitten nog steeds overal. Niet dat ik het erg vind hoor. Want glitters geven me altijd een gevoel van feestelijkheid. Ze glanzen zo mooi en laten je een beetje extra stralen. Met glitters op voel ik me altijd net als Elsa. Daar hoef ik geen blauwe jurk voor aan te trekken. En dat komt goed uit, want ik wilde vroeger altijd al prinses worden. 
“Glitter leven” verder lezen

Met een hoofd vol snot en een kop gemberthee naast me, weet ik het zeker: De herfst is weer begonnen. 

Ik merk dat alles me meer moeite kost en bloggen niet meer vanzelf gaat. Zoals het weer verandert, doe ik dat ook. Is dit nu die welbekende herfstdip? Herfstdepressie zou ik het niet willen noemen, dat klinkt zo negatief. Een dipje is veel onschuldiger. “Ach, ik heb even een dipje!” klinkt aardiger dan “Ik zit in een depressie…” Een dipje is lila en een depressie donkerblauw en ik ben ervan overtuigd dat het bij mij lila is.

Ik vecht tegen die dip, want ik wil die dip niet. Hoe onschuldig hij zich ook voordoet met z’n “Ach, ik heb even een dipje!”. Aan mijn lijf geen polonaise! Maar als gevoelsmens lijk je soms geen keuze te hebben. Het overkomt je.
“De herfstdip” verder lezen

Ik ben erachter gekomen dat alles wat ik wil bestaat. En dat dat een probleem is. Want past ‘alles wat ik wil’ eigenlijk wel in mijn agenda?

Even opsommen:
Ik wil fulltime werken, ik wil reizen, ik wil een kind of twee. Ik wil feestjes geven, liedjes schrijven, tijd hebben voor mijn man. Ik wil sporten, naar leuke festivals en ook ruimte hebben voor familie en vrienden. Oh, en blogs schrijven natuurlijk. Blogs schrijven wil ik ook. Ik wil nieuwe dingen uitproberen, zoals tapdansen en steltlopen. Ik wil naar de sauna, de kerk, de markt. En tijd voor mezelf. Vooral… tijd voor mezelf.

Allemaal leuk en aardig hoor. MAAR HOE COMBINEER IK ALLES? 

“Alles wat ik wil” verder lezen

Als je verhuist moet je altijd enorm wennen aan een nieuwe stad. Waar zit hier de dichtsbijzijnde Lidl? Wanneer worden de vuilnisbakken opgehaald? Hoe fiets ik het snelst naar het centrum? Alles is onbekend. Maar dat is in mijn geval anders. Want na tien jaar ben ik weer terug in mijn oude woonplek!

Alleen… wat doe je eigenlijk als je ‘terug’ bent? Ga je dan precies hetzelfde doen als eerst? Eten bij dat ene restaurant. Naar die bekende kringloopwinkel op de hoek. Naar dezelfde supermarkt, slager, sportschool. Of sta je open voor nieuwe dingen?

Tijdens mijn bezoek aan de stad heb ik mezelf vandaag die vraag gesteld. “Trip down memory lane” verder lezen

Ik probeer heel zachtjes te typen. Naast mij ligt mijn man nog te slapen. We zijn doodmoe en ieder uurtje slaap telt. Maar ik ben zo excited dat ik mijn ogen niet meer dicht kan houden: WE GAAN VERHUIZEN!!!

Ik heb gelezen dat verhuizen één van de meest stressvolle dingen uit het leven is. Ik kan dat zeker beamen, maar ook ontkrachten. Je kunt je kop best boven water (of beter gezegd: de verhuisdozen) houden, als je dat wil. Paniek? Daar kun je voor kiezen. En ik heb daar echt geen zin in. Dus het gaat tot nu toe eigenlijk best goed met me. 

Behalve de eerste dag. Dat moet ik toegeven. We hadden getekend voor het huis, dus er was geen weg meer terug. Maar toen ik zag wat er allemaal nog gedaan moest worden kreeg ik het ineens Spaans benauwd. En dat terwijl ik net naar Engeland was geweest.

“Middenin de rotzooi neem ik afscheid” verder lezen

Ben je er klaar voor? De grote onthulling!? Ik heb jullie beloofd de titel van mijn nieuwe liedje bekend te maken! Het leek me leuk om dat door middel van een blog te doen. Maar voordat we bij moment suprême aankomen ga ik eerst nog wat vertellen over het schrijfproces. Want het is ook zonde om zomaar die titel neer te kwakken, zonder de spanning te hebben opgebouwd. (Of je scrolled alvast naar beneden als je niet kan wachten. Wat je doet als niemand kijkt moet je zelf weten.)

Ik voelde me de afgelopen dagen een echte kluizenaar. Ik was de clip van mijn liedje aan het editten. Dit lied moest afkomen vóór de zomer. Mijn vorige deadline (eind december) heb ik zeg maar nét niet helemaal gehaald. Er kwam een wereldreis tussendoor. En deadlines zijn er soms om scheit aan te hebben. Maar het moment is nu echt aangebroken. De video is af en het lied ligt bij de producer, die hem zal gaan mixen. Daarna is hij klaar en kunnen jullie hem op 1 juli allemaal beluisteren! Spannend…

“Grote onthulling” verder lezen

Ik ben creatief. Als ik één ding zeker weet, dan is dat het wel. Ik kan over alles twijfelen. Wat ik aantrek en wat ik wil eten. Maar hierover niet. Ik ben het. Punt. 

Ik maak rood van groen, iets van niets, van soep spaghettisaus. Als er een idee moet worden verzonnen, heb ik er een. Dat anderen met iets logischers waren gekomen zal vast, maar niemand zou het zo bedacht hebben als ik. Ik denk verder dan het hokje, het doosje, de box. Sterker nog. Die box bestaat bij mij vaak niet eens. Als ‘iets’ er nog niet is, kan ik ‘iets’ net zo goed zelf verzinnen. Soms reikt mijn fantasie verder dan de mogelijkheden, maar zo blijft er tenminste wat om over te dromen.

“Creativiteit” verder lezen

9:00 uur
Daar ging ik hoor. Zonder ontbijt de fiets op naar de sportschool. Het was weer zwaar vanochtend. Soms zit ik nog tussen slapen en wakker zijn in en dan krijg je de raarste dingen. “Ik wil niet dat ze me te pakken krijgen en in die kerker stoppen!” dacht ik deze morgen slaperig terwijl ik naar mijn nachtkastje staarde. Daarna lag ik nog minuten lang apathisch te wezen, terwijl ik me allang had moeten haasten om op tijd te kunnen komen. Het resultaat: te laat bij de les. Al sorry mompelend stormde ik de zaal binnen. Ik begon natuurlijk wel meteen enthousiast mee te doen, maar de spierpijn van eergisteren zorgde ervoor dat mijn armen al verzuurde bij de eerste beweging. Waarom wilde ik vandaag zo graag? Ik had ook gewoon in bed kunnen blijven liggen. 
“Zwaar leven” verder lezen