Categorie: Geen categorie

Ik ben aan het uitstellen. Ik weet niet wat ik moet vertellen dus ben ik aan het uitstellen. Ik staar uit het raam en probeer dieper te graven. Wat heb ik meegemaakt, wat is er allemaal gebeurd? Het kan toch niet zo zijn dat ik helemaal niets te zeggen heb? Of wil ik gewoon niets zeggen? Wil ik niet dat jullie erachter komen hoe het met me gaat? Hm. Dat zou eigenlijk best goed kunnen. Ik heb even geen zin om mijn leven aan een grote klok te hangen, of in dit geval: in een blog te gieten. Omdat ik niet zo lekker in mijn vel zit. Maar daarom ga ik het toch doen. Want ik heb jullie en mezelf beloofd dat ik blogs zou schrijven waarin ik eerlijk zou zijn. Waarin ik ook ‘de andere kant’ zou laten zien. De kant naast een leven van Facebook en Instagram. Van social media. Waardoor het lijkt dat het met iedereen maar fantastisch gaat. I’m not buying it. Het gaat niet altijd fantastisch. Althans, met mij niet.

“Verplichtingen” verder lezen

Laatst reed in mijn bus. Een grote blauwe die we hebben omgebouwd tot camper. Ik voel me altijd enorm groot in die bus, want ik zit hoog op de weg en kijk over alle auto’s uit. Ik had net een vriend afgezet na een ondernemersavond. Geïnspireerd door de avond hadden we gepraat over dromen en de toekomst. Wat we allemaal nog wilden en wat we vooral ook niet wilden. Maar toen ik het laatste stukje alleen naar huis reed, deed ik een grote ontdekking: Ik ben mijn eigen vijand en ik zit mezelf al jaren in de weg. Dat is mijn probleem. Toen ik dat besefte maakte het plots niet meer uit hoe groot mijn bus was of hoe hoog ik op de weg zat. Ik voelde me ineens heel erg klein worden.

“Belachelijke gedachten” verder lezen

Ik zit in een iets minder noemenswaardige omgeving terwijl ik deze blog schrijf. Een keurig witte bibliotheek in Nieuwegein. Hoge ramen en drie verdiepingen. Met een medewerkster die haar rondes doet, alsof ze op patrouille is. “Je mag niet eten in de bieb!” roept ze vinnig naar een meisje naast me. Een stadhuis en bibliotheek in één. Waar je 6 euro betaald voor het wifi gebruik. Geen koude ijskoffie of verse kokosnoot te vinden.

Wat. doe. ik. hier?  “Vooruit, ik neem de restjes” verder lezen

Ik lig in een hangmat van een ecologisch bamboe hutje op het eiland Gili. Op de achtergrond klinken zweverige moskee klanken door een krakende speaker en ik hoor klikkende paardenhoeven. Paard met wagen is hier het transportmiddel en reken maar dat de Indo’s allemaal voor je klaar staan om je op hun wagen te hijsen. Ze lijken met iedere uitademing “Taxi? Tour? Food? I give you good price!” te roepen. Als een platenspeler die van generatie op generatie is blijven hangen. 

Hoe ben ik hier nou weer beland?
Daarvoor neem ik jullie mee naar het begin van deze reis: 

“Hoe ik vrijheid vond” verder lezen

Vandaag, 1 maart 2019 is het dan eindelijk zover. Ik schrijf een blog. Ik begin niet morgen of als ik terug ben in Nederland, ik begin NU. Van uitstel komt afstel en meer van dat soort clichés die wel waar zijn. Dit is geen opwelling. Ik loop al een hele tijd met dit idee in mijn hoofd rond. Maar datzelfde woordje was de laatste jaren ook mijn grootste vijand. Ik had geen tijd. En nu wel? Niet per se. Maar ik kies ervoor om daar verandering in te brengen. Omdat ik dat wil. Motivatielevel op schaal van één tot tien? Elf.

“Mijn eerste blog!” verder lezen