Hoe ik vrijheid vond

Ze lijken met iedere uitademing ”Taxi? Tour? Food? I give you good price!” te roepen. Als een platenspeler die van generatie op generatie is blijven hangen.

Ik lig in een hangmat van een ecologisch bamboe hutje op het eiland Gili. Op de achtergrond klinken zweverige moskee klanken door een krakende speaker en ik hoor klikkende paardenhoeven. Paard met wagen is hier het transportmiddel en reken maar dat de Indo’s allemaal voor je klaar staan om je op hun wagen te hijsen. Ze lijken met iedere uitademing “Taxi? Tour? Food? I give you good price!” te roepen. Als een platenspeler die van generatie op generatie is blijven hangen.

Hoe ben ik hier nou weer beland?
Daarvoor neem ik jullie mee naar het begin van deze reis:

Daar zit ik dan hoor. Op een gammele stoel aan een vuile tafel naast een iets te bruin zwembad. Een witte melkfles in een smoezelig hotel op Bali. En ik ben ook nog eens hartstikke ziek. Griep. Maar wat wil je na weken overwerkt te zijn en alsmaar door te gaan? Het viel te verwachten. ”Lekker puh” hoor ik een stemmetje in mijn achterhoofd zeggen. Ook de airco in het vliegtuig heeft niet echt bijgedragen aan het genezingsproces. Toen we vannacht in dit ‘hotel’ aankwamen lag de eigenaar te slapen op de grond achter de bali(e). In de kamer waste ik het zweet van me af in de met kalk besmeurde badkuip. Ik was zo moe dat ik de bloedvlekken in mijn laken van de vorige gast negeerde en in een diepe coma belandde.
“Lower your expectations’ wordt het motto van deze reis.

Wij noemen het budgetteren. Zij gewoon vakantie.

Als ik naar links kijk zie ik een paar Indonesische kinderen het zwembad in springen. Soms kijken ze me aan, sloven ze zich uit. Ook klinken er af en toe wat onverstaanbare kreten.

Een witte melkfles in Indonesië. Dat zie je niet iedere dag. Althans, deze kinderen niet. Ze hebben niet veel, dat kun je zien. Wij hebben wel veel. En toch zitten we hier in hetzelfde smoezelige hotel in Bali. Wij noemen het budgetteren. Zij gewoon vakantie.

Terwijl ik dit schrijf krijg ik kramp in mijn rechterhand. Generatie laptop is een feit.

Gister vlogen we van Amsterdam naar Shanghai en toen van Shanghai naar Bali. Of was het nou eergisteren? Tijd is een raar ding als het meereist. We hebben twee keer een nacht gehad en de dag bijna helemaal overgeslagen. Dat zorgde voor twee keurige vliegtuig diners. Prima te doen zou je denken. Behalve dat ze in China nog nooit hebben gehoord van vegetariërs. Dus dat werd vette stukken kip uit de rijst vissen. Maar geen gewone stukjes. Nee. Dit zag eruit alsof ze een dozijn kippen nekjes speciaal voor mij in ronde plakjes hadden gesneden. En dat kreeg ik dus op mijn bord. ”Groetjes uit China” kon ik er in gedachten op een ansichtkaart bij zien staan.

Oh, we moeten weer naar het vliegveld want we vliegen zometeen verder naar Sydney, Australie. Over een maand gaan we naar Nieuw-Zeeland en dan op het laatst nog twee weken naar Indonesië. Let’s have some adventure!

Ik voel altijd de drang naar meer. Iets groters. Iets belangrijkers.

Dus zo ben ik in deze hangmat beland en schrijf ik mijn tweede blog. De reis zit er helaas weer op maar ik kijk terug op een paar fantastische maanden! Het blijft bijzonder: Ik heb mijn tijd ingelegd en er avontuur, ontspanning en vrijheid voor teruggekregen. Een winst die je niet kunt winnen in een casino. Vooral het derde was voor mij heel belangrijk: Vrijheid. Ik weet niet waarom, maar ik ben er al mijn hele leven naar op zoek. Of het nou realistisch is of niet. Ik voel altijd de drang naar meer. Iets groters. Iets belangrijkers. Maar heb ik de vrijheid ook gevonden?

Zeker weten! Vrijheid is voor mij eerder een gevoel dan een staat van zijn. Geen werk en verplichtingen is leuk hoor, maar het gaat verder dan dat. Ik kwam erachter dat je je vrij kunt voelen óngeacht de situatie. Want soms zitten er gewoon shit dagen tussen. Nou, dat is dan maar zo.
Ook heb ik vrijheid ervaren omdat ik weer ruimte had voor mezelf. Ruimte om stil te staan. Het leek alsof ik in een helikopter zat en neerkeek op mijn leven. Je ziet ineens heel helder waar je staat en wat je doelen zijn. “Nu maar hopen dat ik dit vast kan houden als ik weer thuis ben…” hoorde ik meteen paniekerig in mijn achterhoofd. Die stem moet ik echt proberen uit te schakelen. Angst zaaien helpt niet. En ach, als het even niet lukt spring ik toch gewoon weer die helikopter in voor een overzichtje?